De pauze van mijn naaimachine – herbronnen

Een vrouw in het onderwijs, 2 maanden geen lesgeven. Je zou denken dat mijn naaimachine drukke tijden beleeft, maar het omgekeerde is waar. Het is verdacht stil aan mijn Pfaff.

Een heel schooljaar lang liep ik mezelf voorbij. De uit het niets komende migraine-aanvallen waar ik sinds een jaar trotse bezitter van ben, waren een teken aan de wand. Maar ik bleef gaan, het werk moet immers gedaan worden en als ik kan werken, mag ik toch ook nog wel hobby’s hebben. Ik werk tenslotte deeltijds en vind dat ik daar ook tijd voor ‘moet’ hebben. De kleine veranderingen in mijn leven zag ik maar gemakkelijkheidshalve over het hoofd: eigenaar vaar twee pittige kinderen waarvan al eentje met een serieuze handleiding, het professioneel laten uitschrijven van die handleiding, een nieuwe klas, een huishouden, een sociaal leven, kinderen met een sociaal leven, sporten, kinderen die sporten, een blog, een hobby en nog allerlei leuke activiteiten en kansen die hiermee gepaard gaan. Maar An negeerde alles, verslond dozen excedrin en bleef gaan. De huilbuien, die bewaarde ik fijntjes voor de man des huizes, die fijntjes antwoordde dat ik moest kiezen, wat ik uiteraard niet wilde horen. Kiezen is verliezen weet u wel.

Ik kan niet ontkennen dat het laatste jaar er redelijk wat veranderd is op professioneel en privé gebied. Er is veel bij gekomen op mijn bord, maar er ging niets af. Ik weigerde iets eraf te doen, want alles is of leuk, of belangrijk, of…

De hoop ging dan ook richting juli en augustus. Tijd om te herbronnen en om wat orde te scheppen in mijn chaos. Tijd om ook misschien mijn lat wat lager te leren leggen, want ik weet wel dat ik niet op enkele jaren tijd de lessen voor mijn nieuwe klas op punt zal krijgen. Het zal veel langer duren en ik zal met het slechte en onvoldane gevoel dat die andere lessen me geven moeten leren leven. Maar dat is verdorie moeilijk. Want de tijd dat ik kinderloos was en me kon opsluiten in mijn bureau om non stop te werken 2 zomermaanden lang, ligt al ver achter me.

Dus ben ik nu bezig met die chaos. Dat mag je zelfs vrij letterlijk nemen. Er werd véél geld achter gelaten in de IKEA en verschillende rommelhopen werden aangepakt: tuinhuis, speelkamer, speelhoek beneden, slaapkamer S., bureau, stoffenkast, garage. En als je denkt dat ik dan ondertussen wel bijna rond ben, heb je het mis. Er zijn nog een hele hoop dingen die ik redelijk oppervlakkig aanpakte, maar de basis is er.

Met kerst kreeg ik het boek ‘Getting Things Done’. Het beste geschenk wat ik op dat moment kon krijgen. Ik las het en paste het toe op mijn manier: in Wunderlist. Met vallen en opstaan, want ook daar kruipt weer wat tijd in om het te onderhouden. Maar het helpt me echt. Alles wat ik moet doen, waar ik aan moet denken, … zet ik erin.  Ik lijstte ook alle projecten op (privé en professioneel) waar ik nog aan wil werken op, zowel op korte als op middellange en lange termijn. Ik zat samen met de man om een planning op te maken voor de projecten die met het huis en de privésfeer te maken hebben.

Langzaamaan lijk ik weer wat grip te krijgen op mijn leven en dat geeft een goed gevoel. Het gevaar van hervallen ligt natuurlijk op de loer, zeker omdat september gelijk staat met 300 % alles geven. Maar we zijn er ons al van bewust.

Volgende week geef ik mezelf nog een week waarin ik ga naaien en dan vlieg ik volle bak in mijn schoolwerk. Het opdelen in periodes lijkt voor mij wel te helpen. Dan is mijn hoofd enkel bezig met 1 ding en niet met 1001 en dat bevordert de productiviteit en de focus, maar het brengt vooral rust. Productieve rust.